Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2015

Ταυτοτικό κείμενο Θεμέλιο-ΑΡΕΝ

 Η Αριστερή Ενότητα (Αρ.Εν.) είναι κομμάτι-δημιούργημα του μεγαλειώδους φοιτητικού κινήματος του 2006-2007 που αναπτύχθηκε ενάντια στον νόμο της Μαριέττας Γιαννάκου, τότε υπουργού Παιδείας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της, δεν φοβήθηκε, αλλά πάλεψε για την «αλληλομόλυνση», τόσο με τους φοιτητές όσο και με τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, προσπαθώντας να δώσει και δικά της χαρακτηριστικά στους αγώνες που προέκυπταν, μα παράλληλα να αφουγκραστεί τις ανάγκες (φοιτητικές-κοινωνικές) που αναδύονταν στην εκάστοτε συγκυρία, επιχειρώντας να δώσει επαρκείς απαντήσεις στα νέα ερωτήματα που γεννιόντουσαν.

Μετά την ανάληψη εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, και ιδιαίτερα μετά την αγνόηση του δημοψηφίσματος τον Ιούνιο του 2015, δημιουργήθηκαν νέα, αυτή τη φορά ίσως ανυπέρβλητα εμπόδια τόσο για τον χαρακτήρα όσο και για την πολιτική που θα ακολουθήσει από δω και πέρα η ΑΡ.ΕΝ. Στην ΑΡ.ΕΝ. μέχρι και λίγους μήνες πριν, συνυπήρχαν τόσο ανένταχτοι αγωνιστές-τριες, όσο και μέλη της Νεολαίας Σύριζα. Ωστόσο, μετά τη μνημονιακή στροφή του κόμματος, τα μέλη της Νεολαίας του, μη χωρώντας στο πολιτικό σχέδιο της Αριστερής Ενότητας, αποχώρησαν από τα σχήματά της πανελλαδικά.

Η Αριστερή Ενότητα πολιτικά είναι μία δικτύωση αυτόνομων σχημάτων. Στη δικτύωση αυτή διαμορφώνεται μια ενιαία πολιτική κατεύθυνση από τα σχήματα που την αποτελούν, όμως στη βάση της δικτύωσης αυτής, η αυτονομία του κάθε σχήματος ορίζει το ότι έχει τη δυνατότητα να παράξει τη δική του πολιτική, ένα δομικό χαρακτηριστικό που διαχωρίζεται από τη λογική της παράταξης.
Το πολιτικό σκηνικό στο πανεπιστήμιο είναι στις μέρες μας δύσκολο. Η αδιαφορία των φοιτητών, γνήσιο αποτέλεσμα της ιδιωτικής συνείδησης μιας ολόκληρης κοινωνίας κάνει αναπόφευκτα αισθητή την παρουσία της, δημιουργώντας συνθήκες παραίτησης από τη διεκδίκηση των συλλογικών αγαθών, ενισχύοντας την ιδιωτεία τις βλέψεις ατομικής ανέλιξης, και τη λογική «αμύνεσθαι περί πάρτης» που ανοίγουν το δρόμο για κατάργηση των κεκτημένων χρόνων της κοινωνίας και του φοιτητικού κινήματος, με κατευθύνσεις εντατικοποίησης, ιδιωτικοποίησης, στερήσεων ελευθερίας έκφρασης και δράσεων (συλλογικοποίησης).  Ταυτόχρονα, ο κινηματικός χώρος της Αριστεράς βρίσκεται κατώτερος των περιστάσεων, αδυνατώντας να δημιουργήσει μια δυναμική που θα αμφισβητήσει τις πολιτικές που τείνουν να κυριαρχήσουν ως κανονικότητα, δίνοντας πάτημα στους εκφραστές των παραπάνω πολιτικών αντιλήψεων να προβάλλουν τη θέση τους ω μονόδρομο, καλυμμένο υπό τον μανδύα σημειώσεων, πάρτυ και lifestyle κουλτούρας.

Η Αριστερή Ενότητα θέτει ως βασικό της στόχο την θεμελίωση ενός ριζοσπαστικού οικοδομήματος, όπου ο φοιτητής θα έχει λόγο. Δεν θεωρούμε ότι κατέχουμε την πάσα αλήθεια, αλλά ότι αυτή η αλήθεια προκύπτει μέσα από ανοιχτές διαδικασίες, συνελεύσεις, σχήματα, δράσεις αλληλεγγύης και πολιτισμού, οργάνωσης στη βάση ώστε να διαμορφώσουμε συλλογικά και όχι συγκεντρωτικά, συνολικά και όχι ατομικά, το πανεπιστήμιο των αναγκών μας. Το πανεπιστήμιο των αναγκών μας δεν είναι το πανεπιστήμιο των ιδιωτών, του κεφαλαίου, των μεγάλων συμφερόντων, αλλά είναι το πανεπιστήμιο της δωρεάν σίτισης και στέγασης, το πανεπιστήμιο της παιδείας, της μόρφωσης, της ευρύτητας, του φοιτητή, της φοιτήτριας. 

Ως Αρ.Εν. βιώνουμε καθημερινά έναν κόσμο ο οποίος βασίζεται επάνω σε σαθρά θεμέλια, αυτά της εκμετάλλευσης. Ζούμε μία οικονομική εκμετάλλευση, σε ένα σύστημα που υποτιμά την εργασία μας, οδηγεί μεγάλες κοινωνικές μάζες στο να εργάζονται όλο και περισσότερο για όλο και λιγότερα σε καθεστώς επισφάλειας και προσπαθεί να δημιουργήσει στα πληττόμενα κομμάτια της κοινωνίας την λογική της ατομικής συνείδησης, του ατομικού δρόμου. Ζούμε μία έμφυλη εκμετάλλευση, αποτελέσματα της οποίας είναι ο σεξισμός, η πατριαρχία και η ομοφοβία, όπου η ισότητα μόνο θεσμικά είναι κατοχυρωμένη και τα στερεότυπα σχετικά με το φύλο αναπαράγονται συνεχώς , όπου οι ομοφυλόφιλοι δεν αναγνωρίζονται ως ισότιμα μέλη του κοινωνικού συνόλου, αλλά ως κοινωνικοί παρίες, τόσο από πλευράς κράτους, όσο και από πλευράς ευρέως κομματιού πολιτών. Ζούμε μια ρατσιστική εκμετάλλευση απέναντι σε ανθρώπους που έρχονται στην Ελλάδα για ένα καλύτερο μέλλον, από χώρες που μαστίζονται είτε από ακραίες συνθήκες φτώχειας, είτε από πολέμους, με αποτέλεσμα την περιθωριοποίησή τους και παράλληλα την ενίσχυση της μισαλλοδοξίας του συντηρητικού τμήματος της κοινωνίας.

Σε όλα τα παραπάνω απαντάμε πως τασσόμαστε συνειδητά στο πλευρό των αδικημένων και των υποτελών και στοχεύουμε στη δημιουργία συλλογικής συνείδησης των εργαζομένων, των ανέργων, των φοιτητών απέναντι σε πολιτικές που υποβαθμίζουν τη ζωή τους. Τολμάμε και ονειρευόμαστε έναν κόσμο όπου δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και πιστεύουμε πως το όνειρό μας αυτό μια μέρα θα γίνει πραγματικότητα, γιατί τι είναι η πολιτική εάν όχι η τέχνη του να καθιστάς στο μέλλον κάτι εφικτό, που σήμερα μοιάζει ανέφικτο;